توضیحات
خط اول دفاع در برابر پاتوژن ها
پربیوتیک حاو بتاگلوکان+ مانان الیگوساکارید+ نوکلئوتید
مهمترین مسیر ورود عوامل بیماریزا به داخل بدن میزبان، از طریق دستگاه گوارش است. عوامل بیماریزا در صورت کنترل نشدن، به نسوج بدن نفوذ کرده و پس از کلونیزه شدن و تکثیر، سبب کاهش قدرت هضم و جذب، آسیب دستگاه گوارش، کاهش عملکرد سیستم ایمنی و در نهایت زمینه ساز وقوع بیماریهای شدید در گله های پرورشی می گردند. بدین ترتیب سلامت دستگاه گوارش جاندار چنان حائز اهمینت است که نقش اصلی فرایند پیشگیری از بیماریها، در درجه اول مبتنی بر کنترل عوامل بیماریزا در دستگاه گوارش می باشد. مهمترین عوامل شناخته شده تحت عنوان “بیماریزا” یا “پاتوژن” باکتریهای گرم منفی خانواده انتروباکتریاسه شامل ای- کولای و سالمونلا به علاوه کلستریدیوم پرفرژنس (گرم مثبت) هستند.
از دیر باز استفاده از آنتی بیوتیک ها در ابتدای دوره پرورش، سعی بر کنترل این جمعیت های باکتریایی بوده، ولی امروز بدلیل اثبات مقاوم شدن باکتریها . ایجاد عفونت های شدیدتر در انتهای دوره، سمیت کبدب و کلیوی بسیار بالای آنتی بیوتیک ها برای حیوان جوان و ایجاد آسیب های غیر قابل برگشت، مصرف آنتی بیوتیک به عنوان محرک رشد و در ابتدای دوره پرورش تقریبا در تمام دنیا ممنوع است. مهم ترین ترکیب جایگزین آتنی بیوتیک ها جهت کنترل پاتوژنها، ترکیبات پربیوتیک (Prebiotic) می باشند. این ترکیبات حاوب دو نوع ماده موثر موجود در دیواره سلولی مخمر ساکارومیسس سرویسیه هستند که با چندین مکانسیم اثر، سلامت گله، بهبود رشد و مقاومت جاندار در برابر پاتوژن ها را تضمین می کنند.
بتگلوکانها (Beta Glucans):
پلی ساکارید هایی با اتصالات زنجیره جانبی می باشند که توسط آنزیم های گلوکاناز قابل تجزیه نیست. نقش بتاگلوکانها به عنوان محرک سیستم ایمنی طی دهه گذشته، به روشنی به اثبات رسیده است. هنگامی که بتاگلوکانها به روده میرسند، توسط M-cell ها به سلولهای سیستم ایمنی عرضه می شوند. M-cell ها سلولهای متخصص انتقال ماکروملکولها از لومن گوارشی به بافتها و غدد لنفاوی هستند.بتاگلوکانها با عرضه به ماکروفاژها، سبب افزایش فعالیت بیگانه خواری و ترشح سایتوکاینها می گردند که تکرار این عمل سبب ایجاد چرخه انگیزش ایمنی با درجات بالاتر و بالاتر می شود. تحریک سطوح بالای ایمنی غیر اختصاصی، نهایتا با فعال شدن لنفوسیت های B , T به افزایش شدید سطح ایمنی اختصاصی منجر خواهد شد.
مانان الیگوساکارید (MOS):
الیگوساکارید مانان امروزه به عنوان اصلی ترین ترکیب غیر آنتی بیوتیکی ضد E-coli و Salmonella شناخته می شود. این ملکول با چسبیدن به فیمبریه باکتریهای پاتوژن، آنها را آگلوتینه کرده (سبب جمع کردن و گیر انداختن آنها می شود) و به راحتی باکتریهای بیماریزا را از دستگاه گوارش خارج می کند. این امر در نهایت سبب کاهش بسیار زیاد جمعیت پاتوژن ها در مدفوع حیوان می گردد و این مکانیسم در توقف سیکل ورود مجدد باکتری به دستگاه تنفس و ایجاد بیماریهای تنفسی نقش حیاتی ایفا می کند. از سوی دیگر کلیه باکتریهای مفید دستگاه گوارش که به عنوان ” پروبیوتیک ها” نیز اطلاق می شوند، از MOS به عنوان منبع انرژی استفاده کرده و تکثیر و تزاید می نمایند و از این طریق فلور گوارشی مفید در روده توسط MOS ایجاد می شود.
اثرات بکارگیری پربیوتیک در جیره غذایی:
جلوگیری از تجمع باکتریهای بیماریزا در دستگاه گوارش
افزایش قدرت جذب و بهبود شاخص های رشد و تولید
تنظیم فلور گوارش روده
کاهش وقوع کلی باسیلوز و اسهال
تقویت سیستم ایمنی و افزایش تیتر واکسن ها
کاهش مصرف آنتی بیوتیک ها
کاهش تلفات دوره پرورش
حیوان هدف: گاو، طیور، ماهی
دوز مصرف: طیور 5/0 تا 1 کیلوگرم در تن خوراک گاو شیری و آبزیان 2 کیلوگرم در تن خوراک
بسته بندی: پاکت 20 کیلوئی
